بسیاری از مشکلاتی که توسط درمان‌های ارتودنسی( ارتودنسی ثابت ، ارتودنسی متحرک ، ارتودنسی نامرئی و....)  می‌تواند اصلاح شود ژنتیکی هستند، مهم نیست که برنامه‌ی درمان و تشخیص چقدر درست است، نمی‌توان بر DNA بیمار غلبه کرد. اصلاحات دیگری وجود دارد که نمی‌توان در ارتودنسی پیشگیری کودکان جوان انجام داد. دانستن اینکه در هر مرحله از برنامه درمان دو مرحله‌ای چه انتظاری باید داشت می‌تواند باعث برطرف شدن نگرانی والدین شود.

یکی از محدودیت‌های درمان اولیه این است که بیمار تا این زمان تمام دندان‌هایش برای انجام روش درمانی در نیامده است. متخصصین ارتودنسی نمی‌توانند دندان‌هایی را که دیده نمی‌شوند صاف کنند. با اینکه برخی اقدامات پیشگیرانه وجود دارند که متخصص ارتودنسی می‌تواند هنگام شناسایی مشکلات دندان نهفته انجام دهد، اما برخی موارد وجود دارند که تا زمانی که در واقع در دهان حضور داشته باشند، قابل اصلاح نیستند. نمونه‌هایی از این نوع مشکلات شامل دندان‌های گیر کرده و دندان‌هایی که در محل صحیح در نمی‌آیند، است.

یکی دیگر از محدودیت‌هایی که متخصصین کنترلی بر آن ندارند، ژن‌ بیمار (یا DNA) است. اگر هرکسی در خانواده شما اوربایت یا آندربایت دارد احتمال این هست که شما هم دچار این مشکلات باشید. حتی هنگامی که متخصصین ارتودنسی بتوانند میزانی که شما در طول مرحله‌ی مداخله‌گر درمان نشان می‌دهید را اصلاح کنند یا کاهش دهند، نمی‌توانند نحوه‌ی رشد بین مراحل را کنترل کنند. زنان جوان تا حدود ۱۵ سالگی و مردان جوان تا حدود ۱۷ سالگی رشد دندانی دارند. اوربایت اصلاح شده در مرحله اول ممکن است بین ۲ مرحله دوباره کمی ظاهر شود. آندربایت ممکن است در مردان جوان تا اوایل دهه ۲۰ زندگی ادامه پیدا کند و راهی برای توقف آن توسط بیمار یا متخصص ارتودنسی وجود ندارد.

بیشتر بخوانید : هزینه ارتودنسی

برخی از مشکلات ارتودنسی ناشی از عوامل محیطی هستند. این عوامل شامل عادت مکیدن انگشت، نفس کشیدن از راه دهان، زبان زدن دندان و انسداد مجرای هوا دهی (به عنوان مثال سپتوم منحرف شده و لوزه‌های بزرگ) است. بعضی اوقات اصلاح این عادت‌ها به پیشگیری از بازگشت کمک می‌کند، اما وضعیت زبان و عملکرد دهان نمی‌توانند همیشه اصلاح شوند و مشکلاتی که باعث به وجود آمدنش می‌شوند قبل از مرحله‌ی ۲ می‌توانند دوباره ظاهر شوند.

در نهایت، برخی از تکنیک‌های درمان ارتودنسی وجود دارد که تا زمانی که تمام دندان‌های دائمی در نیامده باشند، نمی‌توانند مورد استفاده قرار گیرند. برخی تجهیزات کاربردی به دندان‌ها وصل می‌شوند و تا زمانی که همه‌ی دندان‌ها در نیاده‌ باشند کار نمی‌کنند. برخی اجزای کمکی مانند کش تا زمانی که بیمار تمام دندان‌های دائمی خود را دارد بهتر حفظ می‌شوند. به همین دلیل ممکن است تا آخرین مرحله درمان، میدلاین‌ها و بایت‌های عمیق به طور کامل قابل اصلاح نباشد.

با توجه به اینکه محدودیت‌های زیادی برای درمان زود هنگام وجود دارند چرا نباید تا بعد از اتمام رشد بیمار منتظر ماند؟ اول اینکه درمان زودهنگام می‌تواند درمان کلی را در آینده آسان کند. یک مورد جراحی می‌تواند تبدیل به کشیدن دندان شود. مورد کشیدن دندان ممکن است صرفاً به یک حالت باز کننده فک تبدیل شود. دوم اینکه تعیین میزان افزایش اعتماد بنفسی که همراه با درمان زودهنگام است غیر ممکن است. سال‌های بین مرحله ۱ و ۲ (معمولاً ۹ تا ۱۳ سالگی) یکی از دشوارترین دوران برای یافتن اعتماد بنفس اجتماعی است.

منبع : https://www.orthotips.ir/