آماده سازی برای ارتودنسی معمولاً شامل موارد زیر می‌شود:

بررسی دهانی: متخصص ارتودنسی معاینه کاملی از دندان‌ها، فک و دهان بیمار به عمل خواهد آورد.

عکسبرداری با اشعه ایکس (رادیولوژی): چندین عکس رادیولوژی از دندان‌هایتان گرفته می‌شود تا موقعیت دقیق دندان‌ها مشخص شود. متداول‌ترین نوع آن عکس رادیولوژی پانارومیک است که تمام دندان‌های ردیف بالا و پایین در موقعیت بایت نشان داده و هرگونه دندان در حال رشد در میان فک نیز کاملاً واضح دیده می‌شود. عکس‌های رادیولوژی مخصوص از سر نیز می‌تواند به تعیین اندازه، موقعیت و رابطه میان فک و دندان‌ها کمک کنند.

قالب‌های پلاستری: یک ماده نرم را گاز می‌زنید که برای چند دقیقه روی دندان‌هایتان باقی می‌مانند. از روی این قالب، یک قالب پلاستری از دندان‌ها ساخته می‌شود و متخصص ارتودنسی می‌تواند بایت شخص را ارزیابی کند. در اکثر موارد، این قالب دندانی بصورت دیجیتالی اسکن می‌شود تا متخصص بتواند آن را بیشتر ارزیابی کرده و تصمیمات درمانی مناسب بگیرد.

کشیدن احتمالی دندان: اگر دهان بیمار دندان‌های زیادی داشته باشد، متخصص ارتودنسی احتمالاً یک یا چند دندان دائمی را خواهد کشید تا فضای بیشتری برای دندان‌های باقیمانده بوجود آید و آنها براحتی در کنار هم قرار بگیرند.

سایر عمل‌ها: در موارد شدید، که حرکت دندان به تنهایی نتواند بایت شخص را تصحیح کند، از جراحی فک در کنار ارتودنسی استفاده می‌شود.

بیشتر بخوانید : ارتودنسی کودکان

روال درمان ارتودنسی

معمولاً متخصص ارتودنسی ابتدا دندان‌ها را تمیز کرده و سپس خشک می‌کند. سپس یک ماده چسبنده را روی دندان‌ها می‌گذارد تا براکت‌ها را به دندان‌ها بچسباند. به محض چسبیدن براکت‌ها، وی آرک وایر را از داخل براکت‌ها رد کرده و با استفاده از باندهای الاستیکی آرک وایر را در جای خود محکم می‌کند. معمولاً تمام این فرآیند بین 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد. اگرچه، این فرآیند به خودی خود دردناک نیست، ولی در برخی موارد مقداری ناراحتی پس از نصب آن احساس خواهد شد. در ابتدا زبان و گونه به بریس‌ها گیر می‌کنند، که باعث حساسیت زیادی شده و دندان‌ها احساس درد خواهند کرد. عادت کردن به بریس‌ها حدوداً یک هفته طول می‌کشد.

گزینه‌های درمانی ارتودنسی برای بزرگسالان

تمام تجهیزات ارتودنسی به یک شیوه عمل می‌کنند: یعنی وارد آوردن فشار خفیف ولی دائمی روی دندان‌ها برای حرکت دادن آنها. ولی نحوه وارد آمدن این فشار ممکن است متفاوت باشد، نوآوری‌های بی‌شماری در سالیان اخیر در دسترس متخصصین قرار گرفته است. تجهیزاتی که وضوح کمتری دارد طراحی شده‌اند که ساده‌تر با سبک زندگی شخصی و حرفه‌ای بزرگسالان تطابق دارند. انواع تجهیزات ارتودنسی عبارتند از:

بریس‌های سنتی فلزی : احتمالاً این بریس‌ها آن تصوری است که از ارتودنسی دارید: چند براکت کوچک فلزی که روی دندان‌های جلویی چسبانده شده‌اند. یک سیم نازک که از میان براکت‌ها عبور کرده و به دو سر انتهایی یک حلقه فلزی که دور آخرین دندان آسیا پیچانده شده متصل می‌شود.

بریس‌های سرامیکی: بجای براکت‌های فلزی که خیلی مشخص هستند، می‌توانید از براکت‌های شفاف از جنس سرامیک، پلاستیک یا ترکیبی از هر دو استفاده کنید. این براکت‌ها را به سختی می‌توان دید، بجز سیم نازکی که از میان براکت‌ها عبور داده شده، اما بیشتر از ارتودنسی فلزی در معرض شکستگی قرار دارد.

الاینرهای شفاف (ارتودنسی نامرئی ))بعنوان جایگزینی برای انواع تجهیزات ثابت ارتودنسی که در بالا به آن اشاره شد، الاینرهای شفاف متحرک هستند. این الاینرها معمولاً یک سری از “تری‌های” پلاستیکی شفاف هستند که دقیقاً روی دندان‌ها قرار می‌گیرند. هر تری بخشی از یک مجموعه‌ای از تری‌هاست که دندان‌های شما را هر بار اندکی حرکت می‌دهند تا وقتی که در موقعیت مناسب خود قرار گیرند. تری‌ها با کمک یک نرم افزار مخصوص کامپیوتری طراحی می‌شود که مدلی مجاری از بایت شخص را ایجاد می‌کند.

بریس‌های لینگوال (پشت دندانی): این ارتودنسی‌های فلزی به پشت دندان‌ها چسبانده می‌شوند (از سمت داخل) که در نتیجه هیچکس نمی‌تواند آنها را ببیند. این مسئله مزیت این بریس‌هاست. اما نقطه ضعف آنها این است که عادت کردن به استفاده از آنها دشوارتر است و نسبت به ارتودنسی‌های فلزی قیمت بالاتری دارند.

منبع : مجله ارتودنسی دندان