ارتودنسی نگین دار یا براکت ارتودنسی قطعات مربع شکل کوچکی هستند که عمدتا از جنس فلز یا سرامیک است و با کمک چسب مخصوص ارتودنسی به سطح دندان چسبانده می شوند. امروزه با پیشرفت های فراوان در زمینه ارتودنسی نگین دار، نگین ها و براکت های مختلفی وجود دارند که هریک برای شرایط مختلف استفاده می شود.

کاربرد نگین ارتودنسی

از وظایف اصلی نگین ارتودنسی می توان به اتصال موارد مختلف به دندان اشاره کرد. به بیان دیگر همانطور که در بالا اشاره کردیم، نگین های ارتودنسی در ارتودنسی ثابت در واقع همانند دستگیره عمل می کند که به دندانها می چسبد و آنها را به جایگاه مناسب راهنمایی می کند.

برای هر دندان، نگین ارتودنسی خاصی طراحی می شود که به نوع دندان وابسته است. روی بعضی از نگین های ارتودنسی قلاب وجود دارد و بعضی از نگین های ارتودنسی نیز هر شیاری دارند که سیم ارتودنسی از داخل آن عبور می کند. نگین های ارتودنسی به طور کلی در سه دسته اصلی جای می گیرند:

• نگین های معمولی

این نگین ها اولین نوع در درمان های ارتودنسی بودند و جنس آنها فولاد ضد زنگ است و در برخی از موارد از تیتانیوم نیز استفاده میشود.

• نگین های سلف لیگت

نگین های سلف لیگیت یا خود بازشونده، گیره ای دارند که باز و بسته می شوند. این نوع نگین ها طول درمان ارتودنسی را کاهش می دهند و به علت فشار نیرو های کمتر به دندان ها، درد کمتری به دندان ها وارد می شود و نیازمند تنظیمات کمتری هستند.

• نگین های لینگوال یا زبانی

نگین های لینگوال یا زبانی در پشت دندانها متصل میشوند و قابل مشاهده نیستند. این نگینهای ارتودنسی به دلیل محدودیت های لابراتواری، هنوز در ایران به صورت کامل وجود ندارد.

اقدامات لازم در صورت شکستن نگین ارتودنسی

در اقدام اولیه باید با متخصص ارتودنسی تماس گرفته شود و شرایط به او توضیح داده شود تا مشخص شود که لازم است بلافاصله به او مراجعه شود یا بیمار می تواند منتظر بماند.

نگین ارتودنسی منجر به حرکت تدریجی دندان می شود تا دندان ها را در جایگاه مناسب خود قرار دهند و نیرویی ملایم به آنها وارد کند. در صورتی که به دندان نیرو وارد نشود به تدریج به موقعیت پیشین خود تغییر جهت می دهند. همین امر منجر می شود تا زمان بیشتری نگین ها در دهان بیمار بماند؛ بنابراین طول دوره درمان ارتودنسی افزایش می یابد.

منبع: https://www.orthodoctor.ir/